''Για την Ελένη'' του Μάνου Καρατζογιάννη*

28. 11. 2016

''... Ήμουν ελεύθερη.

Το μυαλό μου... 

Αυτό νομίζω τους ενοχλούσε πιο πολύ.

Πάντα ενοχλεί αυτό. 

'' Τον πραγματικά ελεύθερο άνθρωπο

δεν τον θέλει στην πραγματικότητα κανείς'' 

έλεγε ένας συγγραφέας με τον οποίο 

έκανα το ντεμπούτο μου στο Εθνικό

κρατώντας μια βεντάλια. 

Άγριο, έ;... ''

Απόσπασμα 

από το Θεατρικό Έργο ~ Μονόλογο 

του Ηθοποιού, Σκηνοθέτη και Συγγραφέα 

Μάνου Καρατζογιάννη, 

για την Μεγάλη Πρωταγωνίστρια 

του Εθνικού Θεάτρου

Ελένη Παπαδάκη

που εκτέλεσαν ~ δολοφόνησαν στα 41 της χρόνια 

στον Εμφύλιο,

στις 21 Δεκεμβρίου 1944*

*

Ναι,

αυτό είναι ένα Αστρολογικό blog,

με μεγάλη αγάπη στο Θέατρο,

όπως και σε κάθε τι που ξεκινά

από τα Βάθη των Αιώνων

σαν δώρο των Μυστών στην Ανθρωπότητα*

Έτσι και το Θέατρο,

το οποίο ξεκίνησε από τα Ιερά Μυστήρια

προς τον Θεό Διόνυσο

για να φτάσει να γίνει

‘’Μίμηση Πράξεως Σπουδαίας και Τελείας’’

και Θεραπείας και Διδασκαλίας

για τους Ανθρώπους,

με σκοπό να μας ανυψώσει

στο ταξίδι μας προς την Αυτοπραγμάτωση

και την Αυτοαπελεύθερωση*

Για μένα Αστρολογία,

Αρχαίοι Ελληνικοί Συμβολισμοί,

Τέχνη και Θέατρο είναι Ένα,

και μια Παράσταση στην οποία

ανατρίχιασα βιώνοντας την Σεπτότητα

και την Ιερότητα

να διαχέονται από παντού,

ήταν η Παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη

 ‘’Για την Ελένη’’

που είδα την περασμένη Πέμπτη

στο Θέατρο ‘’TempusVerum-Εν Αθήναις’’

στο Γκάζι*

Το Έργο στηρίζεται τις τελευταίες στιγμές

(πραγματική ιστορία)

μιας Μεγάλης Ηθοποιού του Μεσοπολέμου

στην Ελλάδα,

την Ελένη Παπαδάκη,

λίγο πριν εκτελεστεί από τον «δήμιο» της*




Είναι Άγριο να Είσαι Ελεύθερος*

Γιατί προκαλείς όσους δεν είναι*

Ένας Φανταστικός Μονόλογος,

του τι θα έλεγε η Ελένη Παπαδάκη

στον εκτελεστή της Ορέστη,

όταν την οδηγεί χωρίς έλεος

στην Αγκαλιά του Άδη*

Ένας μονόλογος Τραγικός, Κωμικός, Σπαρακτικός,

ένας μονόλογος Θανάτου

δηλαδή Ζωής,

μιας Γυναίκας Μεγαλόθυμης,

Ταλαντούχας κι Αληθινής,

σε μια περίοδο Εμφυλίου,

που το να είσαι

Αληθινός και Γνήσιος έφερνε στην επιφάνεια

τις Σκιές όσων δεν μπορούσαν να είναι*

*

Λίγο πριν την Μετάβαση της

στον Κόσμο του Επέκεινα,

η Ελένη Παπαδάκη σαν αγρίμι

και σαν Ντίβα μαζί

που είναι τελικά το ίδιο,

παθιάζεται

θυμάται, κλαίει, γελάει, ειρωνεύεται,

ναρκισσεύεται, απολαμβάνει την Θεότητα της,

αυτήν την Θεότητα

που της απαγορεύει να κρυφτεί για να σωθεί,

αλλά της επιβάλλει να είναι Εκεί,

για να «φύγει» με τον μοναδικό τρόπο

που θα της έδινε την απόλυτη Αθανασία*

Το να παραδοθεί σε μια Μοίρα πάνω από αυτήν,

όπως έκαναν όλες οι Ηρωίδες των Τραγωδίων

που τόσο υπέροχα, όπως λένε οι μαρτυρίες, ερμήνευε*

Η Ελένη είναι ένα πλάσμα

αντιεξουσιαστικό στην πραγματικότητα,

δηλαδή απόλυτα Αριστοκρατικό

και ακριβώς λόγω αυτής της εγγενούς

αριστοκρατικότητας της,

συγχωρεί και όλους όσους ήταν η αφορμή,

να βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα*

Η Μαρία Κίτσου ερμηνεύει την Ελένη Παπαδάκη

με Έρμα Αγριμιού ~ Ντίβας,

και συνάμα μιας Ιερής Αριστοκρατικότητας

που αποκαλύπτει με κάθε κύτταρο της,

την Πεμπτουσία της Ενσάρκωσης

μέσα στην Ενσάρκωση*

Γιατί αυτό κάνει ο Ηθοποιός*

Ζεί πολλές Ενσαρκώσεις

μέσα στην Ενσάρκωση του*

Η Μαρία Κίτσου είναι μια Ιέρεια του Θεάτρου*

Ιερουργεί φέροντας μέσα της

όλη την Μυσταγωγική Συγγένεια

των Ηθοποιών Προγόνων της

οι οποίοι στέκονται Αόρατοι Δίπλα της

και της προσφέρουν την κληρονομιά τους*

Είναι απόλαυση και δώρο για τον Θεατή

να την βλέπει να ερμηνεύει πάνω στην Σκηνή*

Ο Σπύρος Κυριαζόπουλος

στον δύσκολο ρόλο του

Βωβού Εκτελεστή Ορέστη

απόλυτα Δωρικός,

με απίστευτη Αύρα και Παρουσία,

μεταμορφώνεται σε έναν Άγγελο Θανάτου,

που λάμπει εκτυφλωτικά μέσα από την Σιωπή του

και σαγηνεύει με Γοητεία Κόμπρας το Θύμα του 

και το Κοινό του*

Η Χημεία ανάμεσα στους δύο Ηθοποιούς

είναι Πλουτώνια, δηλαδή Κυτταρική και Απόλυτη,

θα χαρώ πολύ να τους ξαναδώ να παίζουν μαζί*

Ειδική Μνεία θέλω να κάνω στην Σκηνή

που Ελένη και Βουβός Εκτελεστής

χορεύουν Τάνγκο*

Εκείνη Χορεύει με τον Θάνατο της

κι Εκείνος Χορεύει με τον Έρωτα του*

Έχεις μπροστά σου ακριβώς το Δίπολο Έρωτας ~ Θάνατος,

ή την βεβαιότητα 

ότι το να Οδεύεις προς τον Θάνατο

είναι ο Μεγαλύτερος Έρωτας,

όπως ακριβώς το να Οδεύεις προς τον Έρωτα

είναι ο Μεγαλύτερος Θάνατος*

Αναρωτιέμαι:

Θα μπορούσε άραγε ο Εκτελεστής της

να ήταν Ερωτευμένος μαζί της;

Μα τι ρωτάω;

Πάντα ο Θύτης ερωτεύεται το θύμα του*

*

Χάρη στον Αγαπημένο Μάνο Καρατζογιάννη 

και στην έμπνευση του,

η Μεγάλη Ιδιοφυία του Θεάτρου Ελένη Παπαδάκη

''επιστρέφει'' στο Σανίδι*

Το Πνεύμα της είναι σίγουρα εκεί*

Ξανανεβαίνει στο Άρμα της*

Κι Ευλογεί*

Γιατί πάνω εκεί,

στο Άρμα

μόνο να Ευλογήσεις μπορείς*

Εκεί 

πάνω στο Άρμα,

υπάρχει μόνο Ευλογία*

Κι Εξιλέωση*

Για όσους αδίκησαν*

Και για όσους αδικήθηκαν*

Γιατί στον Εμφύλιο, 

στον Πόλεμο, 

στην Ζωή, 

στον Έρωτα, 

στο Μίσος,

οι ρόλοι πάντα αλλάζουν*

Ή για να το πω αλλιώς

όπως το είπε ο Χριστός, 

''και οι έσχατοι έσονται πρώτοι, 

και οι πρώτοι έσονται έσχατοι''

Ευχαριστώ 

για την υπέροχη εμπειρία αυτής της Παράστασης*

Με Αγάπη*

Αριάνα Παπακώστα*