Αφροδίτη Πλούτωνας. Το Κρακ που Ακούστηκε ήταν από το Ράγισμα της Καρδιάς Σου.

15. 1. 2013

Αφροδίτη Πλούτωνας στον Αιγόκερω +  Χείρων στους Ιχθύς + Κρόνος στο Σκορπιό

Από την Αριάνα Παπακώστα

Το κρακ που ακούστηκε ήταν από το ράγισμα της καρδιάς σου

Μην μένεις έντρομος κι ακίνητος σε αυτό που θα δεις ή που ήδη βλέπεις στον καθρέφτη της Ζωής σου.

Το βάρος στο στήθος σου δεν είναι κάτι που έριξες πάνω σου πρόχειρα για να σε καλύψει από την ματαίωση και την απόρριψη.

Ναι. Αυτές τις μέρες ο αέρας που ανασαίνεις είναι βαρύς. Κρύος. Και όσο κι αν αναστενάζεις αυτή η βαριά ασπίδα είναι ακόμα εκεί.

Όμως δεν έχεις και πολύ χρόνο να το σκέφτεσαι. Ο χρόνος στην ''γήινη'' περίπτωση μας είτε πρόκειται για μια μέρα ή έναν αιώνα, είναι πάντα λίγος.

Λες πως ό,τι κάνεις το κάνεις επειδή γυρεύεις την Αγάπη. Και παρόλα αυτά συνεχίζεις να πονάς.

Λες πως ψάχνεις μέσα σου να βρεις τις αιτίες αυτού του Πόνου.

Και τόσο καιρό είσαι στο ίδιο σημείο. Θα έλεγες πως τίποτε δεν άλλαξε αιώνες τώρα.

Πάντα στο ίδιο σημείο.

Κι έρχονται και οι σχέσεις που κάνεις με τους ανθρώπους να σου πουν το ίδιο πράγμα.

Σχέσεις με ανθρώπους που κι αυτοί πονούν και κλαίνε κρυφά από μοναξιά ή εγωισμό που τον βαφτίζουν πόνο.

Και κοιτάζει ο ένας πως να φάει τα λιγοστά απομεινάρια του άλλου - λιγοστά γιατί ο καθένας έχει ήδη αυτοφαγωθεί μόνος του από πριν.

Ζητάμε πάντα το Αίμα των άλλων για να μεταγγίσουμε την Αγάπη στην καρδιά μας.

Και όταν πρόκειται να δώσουμε το Δικό μας, τότε είμαστε πολύ ευάλωτοι, πολύ ευαίσθητοι, πολύ αδικημένοι, πολύ πληγωμένοι, πολύ εξουθενωμένοι.

Ζητάμε να πάρουμε χωρίς να δώσουμε, ή το πολύ πολύ να δώσουμε κάτι από αυτό που μας περισσεύει και μας είναι εύκολο. Ζητάμε πάντα χώρο και χρόνο από τους άλλους, ενώ βιαζόμαστε να έχουμε αυτό που θέλουμε την ώρα που το θέλουμε.

Ζητάμε την αποκλειστικότητα στις όποιες Σχέσεις μας, πνίγοντας με την υποτιθέμενη αγάπη μας, τα ''αγαπημένα'' μας πρόσωπα, και δεν τους παραχωρούμε ούτε ένα εκατοστό ελεύθερης βούλησης, απαιτώντας ακόμα και να αλλάξουν Ουσία και Μορφή, ως απόδειξη της αγάπης τους προς το πρόσωπο μας.

Ένας κοπιαστικός αγώνας επιβολής από όλους προς όλους, από τη μάνα στο παιδί, το παιδί στον αδελφό, τον άντρα στη γυναίκα, την ερωμένη στον εραστή, τον φίλο στον φίλο, τα πολιτεύματα στους πολίτες, τα κοινωνικά συστήματα στους ανθρώπους, και πάει λέγοντας, σε όλες τις μορφές σχέσεων.

Το μόνο που λείπει πραγματικά ενώ θα έπρεπε να υπάρχει πρώτα απ' όλα, είναι η Αγάπη. Η Ατόφια, Κυτταρική, Άγρυπνη, Βαθιά, Κραταιή, Πηγαία, Συμπονετική, Ανεξάντλητη, Δεκτική, Συγχωρετική Αγάπη.

Μια Αγάπη που είναι η ανώτερη Έκφραση της Αφροδίτης και του Πλούτωνα μαζί.

Μια Αγάπη φτιαγμένη για Θεούς σταλμένη στους Ανθρώπους.

Που είναι πέρα από τη Ζωή και το Θάνατο, η ίδια η Πηγή της Δημιουργίας.

Ακόμα είναι δύσκολο για την Ανθρωπότητα στο σύνολο της να βιώσει τις Ανώτερες Δονήσεις της ΑφροδιτοΠλουτώνιας Αγάπης. Οι άνθρωποι την βιώνουν περισσότερο σαν διαλυτική κατάσταση αποσύνθεσης και θανάτου, μέχρι να καταφέρουν να αγγίξουν την Αναγεννησιακή και Μεταμορφωτική της Δύναμη.

Θέλει Αγνότητα και Καθαρότητα στην Καρδιά κι Εκπαίδευση για να μπορέσουμε να νιώσουμε την συνδυασμένη Αγάπη αυτών των Σωμάτων.

Η Θεραπεία που γίνεται αυτές τις μέρες είναι Καρμική, Συλλογική, Κυτταρική.

Ακόμα κι αν χάνουμε κάτι είτε σαν άτομα, είτε σαν λαός, είτε σαν φυλή, είτε σαν είδος, η μεγάλη ευκαιρία είναι να δούμε ποια είναι η θέση μας μέσα σε όλο αυτό.

Που είμαστε (Κρόνος), ποιοι Είμαστε (Πλούτων), ποια η Σχέση μας με τον Εαυτό μας και τους Άλλους (Αφροδίτη), πως μετουσιώνουμε την απώλεια σε Εξελικτική Στιγμή στη Ζωή μας προς τα Πάνω (Χείρωνας).

Το Έργο είναι ξεκάθαρο μπροστά μας και δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε όπως παλιότερα. Δεν έχουμε κι άλλο χρόνο. Είμαστε ήδη στο 2013.

Ξανά: Αυτό το κρακ που έκανε η καρδιά σου, είναι η αρχή της Θεραπείας σου.

Κι αν θεραπευτείς εσύ - θα θεραπευτεί ο Κόσμος ολόκληρος.

αριάνα παπακώστα