Αποχαιρετώντας τον Νοέμβριο. Δηλαδή Αποχαιρετώντας τον Παλιό Εαυτό.

1. 12. 2013

Στον Νοέμβριο του 2013  

(Με αφορμή ένα πανέμορφο στάτους φίλου στο Facebook

που έγραφε να μην ξεχνάμε τον Νοέμβριο. 

Θοδωρή σ' ευχαριστώ.)

*******

Από τον περασμένο Ιούλιο, 

ό,τι συνέβη στις ζωές όλων μας,

συνέβη ακριβώς γιατί όλοι μας έπρεπε 

να περάσουμε από μια διαδικασία αναγνώρισης 

του σεναρίου που παίζουμε στην ζωή μας.

Αυτό έγινε σταδιακά 

με σκληρά γεγονότα για κάποιους,

και για κάποιους άλλους ακόμα κι αν 

τα γεγονότα αυτά καθαυτά δεν ήταν σκληρά, 

ήταν σκληρός ο τρόπος που τα βίωσαν,

καθώς στην πραγματικότητα 

αναβίωναν το σενάριο που έπαιζαν

από την πολύ μικρή τους ηλικία, 

βλέποντας φαντάσματα και

κάνοντας προβολές σε ανθρώπους και καταστάσεις,

που ταίριαζαν μια χαρά στο σενάριο τους.

Δεν θα εξετάσω αν το σενάριο, 

ή το έργο που παίζει κάποιος

προέρχεται από την παιδική του ηλικία,

ή τις παρελθούσες ενσαρκώσεις, ή οτιδήποτε άλλο.

Δεν μας αφορά αυτό εδώ και τώρα μέσα στο σωτήριο

έτος 2013.

Αυτό που μας αφορά κι έγινε απόλυτα κατανοητό,

(στην πραγματικότητα αγωνίστηκαν όλοι αυτοί οι μήνες 

από τον Ιούλιο κι έπειτα να μας το δείξουν)

είναι πως ο καθένας μας, μόνος του, 

ξαναλέω ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ,

φτιάχνει την ζωή και την πραγματικότητα του, 

από την πιο μικρή έως 

και την μεγαλύτερη λεπτομέρεια.

Κι εννοώ, πως αν κάποιος θέλει να νιώθει

π.χ. εγκαταλελειμμένος και

προδομένος,

θα δομήσει έτσι την ζωή του,

θα κάνει τις συγκεκριμένες επιλογές,

θα φερθεί με τον ανάλογο τρόπο,

ώστε να βιώσει αυτό

που υποτίθεται ότι φοβάται πιο πολύ.

Αυτό όμως που φοβόμαστε πιο πολύ,

είναι και το σενάριο που παίζουμε,

δηλαδή που η κατώτερη μας φύση παίζει.

Φοβόμαστε ακριβώς αυτό,

που υποσυνείδητα ποθούμε να ζήσουμε,

για να επιβεβαιώσουμε το σενάριο,

για να πούμε στο τέλος

''ορίστε, είχα δίκιο, κανείς δεν μ' αγαπάει, όλοι με

προδίδουν'' ή

''πάλι είμαι μόνος μου, κανείς δεν με καταλαβαίνει'',

ή '' δεν είμαι άξιος να αγαπηθώ και να έχω σχέση'',

ή '' όταν κάνω καλό βρίσκω κακό''  ''

ή '' προσφέρω και κανείς δεν το αναγνωρίζει''

και πολλές άλλες ανάλογες φράσεις

και δηλώσεις που μας κάνουν να

νιώθουμε πως είμαστε άβουλα θύματα

μιας εξωτερικής βίας η οποία στρέφεται εναντίον μας,

προερχόμενη από έναν Θεό ή μια Δύναμη

που το μόνο που θέλει είναι να μας τιμωρεί.

Όμως.... το τελευταίο εξάμηνο του 2013,

ήταν απόλυτα ξεκάθαρο

στο ότι οτιδήποτε βιώνουμε είναι δικό μας δημιούργημα.

Κανένας Θεός δεν μας τιμωρεί,

καμιά μεταφυσική δύναμη ΔΕΝ είναι εναντίον

μας, κανένας δεν μπορεί να κάνει την καρδιά μας

να νιώσει απελπισία.

Αν υπάρχει κάποιος που τα θέλει όλα αυτά,

είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Και γράφω την λέξη εαυτός με μικρό έψιλον

γιατί ο άλλος Εαυτός ο Ανώτερος,

με το Ε Κεφαλαίο είναι αυτός που τελικά μας βοηθά

να δούμε τι ακριβώς κάνουμε και να το αλλάξουμε.

Αν είσαι μόνιμα μέσα σε βαθιά μελαγχολία, ή κατάθλιψη,

ή μοναξιά, σκέψου τι είναι αυτό που αποκομίζεις

από αυτήν την κατάσταση.

Τι κερδίζεις. Γιατί είναι σίγουρο πως κάτι κερδίζεις,

όχι εσύ, αλλά η κατώτερη φύση σου,

αυτή που σε απομυζεί και δεν θέλει με τίποτα να

χαρείς και να ευτυχήσεις.

Πίσω από κάθε αρνητικό συναίσθημα,

πίσω από κάθε ασθένεια,

πίσω από κάθε ψυχική δυστυχία,

κρύβεται ένας τεράστιος ΕΓΩΙΣΜΟΣ,

ένα τεράστιο ΕΓΩ, που το μόνο που θέλει

είναι να σε κάνει να ασχολείσαι με την θλίψη ΣΟΥ,

με το πρόβλημα ΣΟΥ, με την αρρώστια ΣΟΥ,

με το δράμα ΣΟΥ, με τα βάσανα ΣΟΥ.

Να ασχολείσαι αδιάκοπα με όλα τα ΣΟΥ,

δηλαδή με τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ,

χωρίς να υπάρχει 

ούτε ένας τοσοδούλης χώρος μέσα σου,

να ασχοληθείς με τα ΜΑΣ,

ώστε να ασχοληθείς ίσως 

και με τους άλλους ανθρώπους,

χωρίς να υπάρχει ούτε καν η υποψία 

να ασχοληθείς με κάτι

άλλο έξω από την δυστυχία σου.

Να ασχοληθείς με τον έξω Κόσμο ας πούμε,

κι όχι να περιμένεις συνεχώς 

να ασχοληθεί ο έξω Κόσμος μαζί σου, 

για να σε ''σώσει'', 

να σε ''νταντέψει'', 

να σε ''θεραπεύσει''

εσένα που έχεις ''προβλήματα'' 

και που νομίζεις πως επειδή

νιώθεις δυστυχία είναι όλοι υποχρεωμένοι 

να ασχοληθούν με την δυστυχία σου,

σαν να μην είχαν αυτοί ποτέ προβλήματα και πόνο,

σαν να ήταν πάντα το δικό σου θέμα το μεγαλύτερο,

και το πιο άξιο προσοχής.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος Εγωισμός

από αυτόν που σε κάνει να νιώθεις συνεχώς θύμα,

συνεχώς ευάλωτος, θλιμμένος,

απελπισμένος, κακοποιημένος.

Εγωισμός, γιατί δεν βλέπεις τίποτα άλλο

πέρα από την απελπισία σου

και ο Κόσμος γύρω σου απλώς δεν υπάρχει.

Υπάρχεις μόνο ΕΣΥ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΣΟΥ.

Τι ωραία! Και δομείς έτσι την ζωή σου,

ώστε τα πάντα να κινούνται

γύρω από αυτήν την απελπισία.

Ακόμα και η προσπάθεια σου να

''θεραπευτείς'' κινείται πάλι γύρω από σένα 

και την δυστυχία σου.

Πως λοιπόν νομίζεις πως θα βρεις την χαρά

αφού ασχολείσαι μέρα - νύχτα με αυτήν την δυστυχία?

Πόσος χώρος λοιπόν μπορεί να υπάρχει

για να δείξεις ενδιαφέρον

για το ΕΜΕΙΣ, για τους άλλους,

όταν είσαι συνεχώς στραμμένος

στο ΕΓΩ ΠΟΝΩ?

Έχω δει και βλέπω συνεχώς ανθρώπους που ζουν

σαν βαμπιρ τρεφόμενοι από την ίδια τους τη δυστυχία.

Ανθρώπους που περιστρέφουν και χάνουν την ζωή τους γύρω

από μια μόνιμη δυστυχία και μιζέρια.

Εραστές ενός μόνιμου Πένθους και Απογοήτευσης.

Σαν το Πένθος να είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή τους.

Άνθρωποι που φοβούνται να ευτυχίσουν από φόβο μήπως

χάσουν τον ρόλο τους στο Βασίλειο της Θλίψης,

και μετά με τι θα έχουν να ασχοληθούν?

Γιατί αν ευτυχίσουν κι επιτύχουν, μετά πως,

τι θα έχουν για να διαιωνίζουν

τον ρόλο του θύματος?

Γιατί όταν είσαι θύμα δεν είσαι υποχρεωμένος να προσφέρεις.

Κανείς δεν απαιτεί από τα θύματα.

Τα θύματα έχουν μόνο μια υποχρέωση. Να ζητούν.

Ό,τι μπορούν. Και κυρίως τον Οίκτο μας.

Και συνάμα την συγκατάθεση μας, 

ότι ποτέ δεν θα χρειαστεί να πάρουν καμιά ευθύνη. 

Ούτε για τον Κόσμο, αλλά

ούτε και για τον κόσμο τους.

******

Έχω περάσει κι εγώ στο παρελθόν 

απ' όλα τα παραπάνω.

Έχω ζήσει τον εγωισμό της Θλιψης 

και της Αίσθησης πως ο δικός μου πόνος 

ήταν τόσο μεγάλος 

που όφειλαν όλοι να ασχολούνται με αυτόν, 

δηλαδή με μένα.

Έχω υπάρξει τόσο απορροφημένη 

από το Εγώ μου,

από την υποτιθέμενη θλίψη μου,

που δεν αισθανόμουν ούτε στο ελάχιστο 

την ανάγκη, την πηγαία ανάγκη 

να ασχοληθώ με τον πόνο των άλλων. 

Με την χαρά των άλλων.

Όχι. Ο δικός μου ο πόνος ήταν πιο μεγάλος

και έπρεπε οι άλλοι να με κατανοήσουν,

να με συμπονέσουν, να μου προσφέρουν.

Είναι το συναίσθημα της τρύπιας κατσαρόλας

που όσο και να την γεμίσεις δεν γεμίζει ποτέ

γιατί δεν έχει πάτο.

Όση αγάπη κι αν δώσεις σε έναν ΕΓΩΙΣΤΉ,

δηλαδή σε έναν άνθρωπο

που έχει επιλέξει να παίζει το σενάριο της Απελπισίας,

δεν θα είναι ποτέ αρκετή,

γιατί αυτός ο άνθρωπος 

δεν μπορεί να νιώσει το πρωταρχικό

αίσθημα πριν την Αγάπη:

Το αίσθημα της Ευγνωμοσύνης.

Ο άνθρωπος που είναι μονίμως 

σε κατάθλιψη και δυσφορία

είναι ένας άνθρωπος που δεν ευχαριστιέται 

ποτέ και με τίποτα.

Είναι ένας άνθρωπος αγνώμων.

Ένας άνθρωπος που δεν νιώθει 

καμία Ευγνωμοσύνη για την Ζωή του,

στην πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος πεθαμένος.

Πεθαμένος γιατί ζει χωρίς τους άλλους.

Γιατί δεν υπάρχουν οι άλλοι στην Καρδιά του.

Γιατί δεν μπορεί να Αγαπήσει.

Δυστυχία κι Αγάπη δεν πάνε μαζί.

Και Ζωή χωρίς Αγάπη Δεν υπάρχει.

Αν ήταν να σκεφτώ το μοναδικό αντίδοτο για την τρύπα

της Δυστυχίας και της Κενότητας

αυτό θα ήταν η Προσφορά στους Άλλους

και η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.

Για όλα όσα έχουμε και τα θεωρούμε δεδομένα

νομίζοντας πως τα αξίζουμε απλώς και μόνο επειδή

υπάρχουμε.

Η Ευγνωμοσύνη και η Προσφορά προς τους Άλλους

με οποιονδήποτε τρόπο,

είναι τα μοναδικά αντίδοτα στην Θλίψη.

Το 2013 και εξαιρετικά το τελευταίο εξάμηνο

με αποκορύφωμα τον Νοέμβριο, καταλάβαμε όλοι

πως οι μόνοι υπεύθυνοι για την ζωή μας

είμαστε εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος.

Και αφού εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι

εμείς και μόνο εμείς έχουμε και την Δύναμη

να την αλλάξουμε.

Ο Νοέμβριος ήταν ένας Τεράστιος Καθρέφτης

που δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το

που πρέπει να στραφούμε μέσα μας

ώστε να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αφήνουν

να ζήσουμε στην Ευτυχία και στην Πληρότητα.

Ήταν ο μήνας μιας βαθιάς επίγνωσης

πως αν είμαστε δυστυχισμένοι ή αποτυχημένοι

σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας

η απάντηση βρίσκεται μέσα μας

και όχι στις εξωτερικές συνθήκες.

Γιατί οι εξωτερικές συνθήκες με έναν μαγικό

τρόπο καθορίζονται από τις σκέψεις μας

και τα συναισθήματα μας.

Κι αν στο δρόμο σου συναντάς ανθρώπους

που σε κανουν να πονάς, ψάξε μέσα σου 

να δεις που πονάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου.

Ο Μαγικός Μήνας Νοέμβριος

μας έδειξε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.

Είναι στο χέρι μας να τα κάψουμε ή όχι.

Είναι στο χέρι μας να κάνουμε την πραγματική

μας επανάσταση.

Την Αλχημεία της Ζωής μας.

Να βιώσουμε το τετράγωνο

του Πλούτωνα με τον Ουρανό.

Γιατί η πραγματική επανάσταση είναι

ο Θάνατος του Παλιού Εαυτού.

Όσες επαναστάσεις να γίνουν έξω από μας,

θα έχουν πάντα την κατάληξη

που είχαν αιώνες τώρα.

Και ο Νοέμβριος είναι Μήνας Θανάτου.

Θανάτου της Κατώτερης Φύσης.

Γι΄αυτό και Μήνας της Επανάστασης.

Μήνας της Αλχημείας.

Μήνας της Μετάβασης από το ένα Πεδίο

στο Άλλο.

Μήνας της Αλήθειας.

Μήνας της Ελευθερίας.

Από κάθε προσκόλληση. Κι από κάθε εμπόδιο.

Αν θέλεις. Αν θέλουμε.

Νοέμβριε σ' ευχαριστώ.

Καλό μας Μήνα.

Με αγάπη.

αριάνα παπακώστα