Με Αφορμή μια Φράση: Θυσιαστική Ζωή*

7. 6. 2018

Σήμερα από το πρωί

έχει έρθει στον νου μου

η φράση ''Θυσιαστική Ζωή''.

Σαν Μάντρα μέσα μου,

ίσως μέσα στην νύχτα κάτι δούλευε

στο υποσυνείδητο μου,

κάτι ήθελε να μου πει*

Θυσιαστική Ζωή

που τις μέρες αυτές που ζούμε,

σαν να ακούγεται λίγο παράταιρη

η φράση, 

σαν να μην ξέρουμε τι θα πει,

σαν να έρχεται από αλλού.

Θυσιαστική Ζωή*

Κάνοντας πράγματα για τους άλλους,

χωρίς να σκοπεύεις στην επιβράβευση,

ή χωρίς να σε νοιάζει αν αυτή

η αγάπη ή αυτός ο μόχθος ~ κόπος

θα σου επιστραφεί απαραίτητα*

Σκέφτομαι τους ανθρώπους

που ζούσαν πιο παλιά από μας,

την γιαγιά μου, τον παππού μου,

τους φίλους τους και τους άλλους

ανθρώπους γύρω τους,

πιο παλιές κοινωνίες,

δικές μου μνήμες από παιδί,

τους έβλεπα να βάζουν σε πρώτη

μοίρα τους αγαπημένους τους,

θυμάμαι την γιαγιά μου

να εργάζεται ακατάπαυστα

μέσα στο σπίτι,

να έχει να κάνει καθημερινά

τόσα πράγματα για πέντε ανθρώπους

και να είναι και απίκο και για άλλους

τόσους που μπορεί να περνούσαν

από το σπίτι,

να μην έχει χρόνο σταλιά για τον εαυτό της,

κι ομως να είναι πάντα χαμογελαστή,

πάντα περιποιημένη,

πάντα παρούσα, 

πάντα εκεί με τον καλό

τον λόγο, 

με την αγάπη να εκπέμπεται

σιωπηλά από την στάση της

κι από την σιωπή της,

ακόμα κι αν κάποιος

της μιλούσε απότομα εκείνη είχε

τον καλό τον τρόπο να αλλάξει

την κακομουτσουνιά μας,

αλλά όχι μόνο η γιαγιά μου,

θυμάμαι από παιδί κι άλλους ανθρώπους

γύρω μας,

που ξέρανε να κάνουνε υπομονή,

να μην βιάζονται να κρίνουνε

και να αγανακτίσουνε με τα

προβλήματα που μπορεί να είχαν

στην καθημερινότητα

αλλά και μεταξύ τους*

Σαν να υπήρχε μια ησυχία,

μια αποδοχή, μια εμπιστοσύνη,

ένα ενδιαφέρον και μια συμπόνοια

για τον άλλον,

μια ευθύνη για τον άλλον,

για το να είναι καλά,

να εξυπηρετηθεί,

όχι μόνο με τα άτομα της οικογένειας,

αλλά και με το ευρύτερο περιβάλλον*

Τώρα σαν να μην υπάρχει χρόνος

για τους άλλους,

σαν να μην προλαβαίνουμε ούτε για μας,

και η υπομονή έδωσε την θέση της

στη βιασύνη, στην απαίτηση,

στην καχυποψία*

Δεν λέω πως όλοι τα παλιότερα χρόνια

λειτουργούσαν έτσι,

ούτε πως τώρα δεν υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν Θυσιαστική Ζωή*

Που δηλαδή είναι Φάροι

και σταθερά σημεία αναφοράς για τους

άλλους ανθρώπους γύρω τους*

Υπάρχουν και σήμερα αυτοί οι άνθρωποι

κι ευτυχώς ζουν ανάμεσα μας

και μας εμπνέουν με το παράδειγμα τους

να ζήσουμε κι εμείς έτσι

να γίνουμε άνθρωποι της Υπομονής,

της Αγάπης, της Συμπόνοιας,

της Καλοσύνης,

να μην βιαζόμαστε να κρίνουμε

και να υποδείξουμε στον άλλον

ποιο είναι το σωστό,

ναι είναι κι αυτό μέρος ενός ανθρώπου

που ζει θυσιαστικά,

να βλέπει το ''λάθος'' στον άλλον,

αλλά να μην βιάζεται να τον ''μαλλώσει''

να τον ''διορθώσει'' να του ''υποδείξει''

πως πρέπει να ζήσει*

Απλά να είναι εκεί*

Ίσως όχι πολύ κοντά,

αλλά ούτε και μακρυά,

τόσο όσο χρειάζεται να είσαι

αέρινος σαν παρουσία,

πιστεύω πως το να ζεις Θυσιαστικά,

έτσι το φαντάζομαι,

είναι το να είσαι Αέρινος,

τουλάχιστον έτσι είναι τα Πρόσωπα Θυσίας

που είχα την Τύχη να γνωρίσω*

Αέρινα και Χαρούμενα,

με μια Αίσθηση Ευδαιμονίας

κι Αποδοχής γύρω τους,

κι Εμπιστοσύνης 

πως όλα είναι καλά, 

που είναι Ικανή

αν όχι να Αλλάξει,

αλλά να ανακουφίσει με την Παρουσιά τους,

όλους όσους έχουν την Τύχη

να είναι κοντά τους*

Με Αγάπη*

Αριάνα*