7. 2. 2021
7 Φεβρουαρίου,
τα Γενέθλια της Γιαγιάκας μου
της Πιο Αγαπημένης μου Ύπαρξης
στα Πέρατα,
Χρυσώ Παπακώστα,
Κόρη του Σπύρου του Νέστωρα
και της Κατίνας,
Το Ρόδο μου το Αμάραντο
Το Τριαντάφυλλο μου
Η Παναγία μου
Σαν Ήλιος και Σελήνη Μαζί
Ζούσε για να Δίνει Απλόχερα
Και να Αγαπάει
Και να Γλυκομιλά
Σαν Εκείνες τις Αρχαίες Γυναίκες
τις ΝεραιδοΎφαντες,
τις Μαλακές,
αυτές που έρχονται στην Γη
για να Φροντίσουν τους Ανθρώπους
και τα Όντα,
τις Φερμένες από Σύμπαντα
που τις Γεννάν Θεές και τις Στέλνουν
στους Ανθρώπους,
τέτοια Ύφανση η Ύπαρξη Της*
Εύθραστη απ' έξω
Ατσάλι από Μέσα*
Και Τέτοια Αγάπη
Ατσάλινη, Ατρόμητη, Βασταγερή
ήταν η Αγάπη της
Ατρόμητη
κι ας ήταν Πάντα Της
μελένια και μικρούλα
σαν Σπουργίτι
ήξερε Εκείνη
στις Πλάτες της
όχι Άτλαντες
μα την Ζωή την Ίδια
να Σηκώνει με όση Χάρη
μια Πεταλούδα
τινάζει τα Μικρά Φτεράκια Της*
Χρόνια Πολλά Εκεί στο Φως που Είσαι
Λουλούδι μου Υπέροχο
κι Ευωδιαστό,
Χρυσή μου Χρυσώ Γιαγιάκα μου
Ψυχή μου Αδελφή Στον Κόσμο Αυτό
τα Βήματα μου που Φυλάς*
#Ευλογιες#Eυγνωμοσύνη
Με Άπειρη Αγάπη
Αριάνα*
🌼
ΑπάντησηΔιαγραφή