25. 6. 2019
Ζούμε μέρες Ποσειδώνα κι
Αφροδίτης
και Διός,
μέρες που μια αδιόρατη γλυκύτητα
πλανιέται στον αέρα,
μια ησυχία, και ένα άφημα,
σαν να είσαι πάνω σε θαλάσσιο στρώμα
και λικνίζεσαι στην θάλασσα,
ήσυχος κι αφημένος,
στα χέρια των Θεών,
πως το νερό θα σε πάει
εκεί που είναι να σε πάει...
Ναι, σαν να ρέεις σ' ένα όνειρο,
μέσα σε αυτό το Θέρος,
το Θέρος που ξεκίνησε με το Δρεπάνι
του Κρόνου
και τ' άγρια αφηνιασμένα άλογα
του Άρη, να αφήνουν την Κραυγή σου
μια Κραυγή από τα Βάθη του πιο Σκοτεινού
σου Άδη*
Τώρα όμως η Κραυγή έγινε μικρός
αναστεναγμός ανακούφισης,
ζεις, είσαι ζωντανός, είσαι στο εδώ και τώρα,
και ρέεις όπως ρέουν τα όνειρα την νύχτα,
όμως πόση ευλογία,
εσύ ζεις σαν όνειρο της μέρας,
μιας Καλοκαιρινής Κάτασπρης Μέρας,
στην Καρδιά ενός Καλοκαιριού που
τουλάχιστον τώρα, αυτήν την στιγμή,
δεν σου ζητά τίποτα,
παρά μόνο να Εμπιστευτείς,
να Εμπιστευτείς την Ίδια την Ζωή σου,
και να αφήσεις να σε πάει...
Με Αγάπη*
Αριάνα*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου